Rozważanie do Orędzie iz Medziugorje, 25. październik 2006r.

Ponieważ Najświętsza Maryja Panna jest matką, dobrze zna ludzką duszę i serce. Zna również choroby duchowe, na które możemy zapaść, a są to: zapominanie, zatwardziałość serca, niedbałość, zaślepienie i niewdzięczność względem Boga za wszystko, co od Niego przyjęliśmy i przyjmujemy. Dlatego to orędzie rozbrzmiewa w uszach i w sercu jako przypomnienie, ostrzeżenie i matczyne upomnienie. Maryja przyszła by nas obudzić, zachęcić i doprowadzić do Boga, na którego mamy się zdecydować dziś, a nie dopiero po śmierci.

Maryja Panna, przychodząca z chwały Ojca niebieskiego, lepiej niż my zna wszystkie niebezpieczeństwa, grożące naszej duszy. W minionych latach w naszych parafiach odbywały się misje dla ludu, a mottem tych misji było: „Zbaw swoją duszę”. Ważne jest jedynie, by zbawić duszę. Dusza jest fundamentem i zawiera wszystko to czym człowiek jest i dlaczego istnieje. Zbawić duszę to znaczy być połączonym z Bogiem, oczyszczać sumienie przed Bogiem w szczerej spowiedzi, walczyć przeciw każdemu grzechowi, który może nas oddalić od Boga i od siebie nawzajem.

Żyjąc na ziemi dopóki jesteśmy zdrowi, dopóki wszystko mniej więcej idzie dobrze jakoś łatwo jest nam zapomnieć i o duszy i o Bogu. Za bardzo ogarnia nas pośpiech, bieg i walka, bo coraz więcej chcemy osiągnąć, posiadać, abyśmy zapewnili sobie dobrą egzystencję i wygodne życie. Wszyscy wiemy, że pewnego dnia będziemy musieli to wszystko pozostawić, ale i tak spazmatycznie walczymy, trzymając się ziemi. To są jedynie znaki, na ile nasza wiara jest mała, czy też w jak niewielkim stopniu liczymy na Boga. A następstwa tego są tak bardzo widoczne. Coraz mniej mamy czasu dla siebie nawzajem, coraz mniej jest zaufania między ludźmi, sąsiadami, w rodzinach. Coraz więcej jest napięć, lęków i problemów w sercu. Matka Boża jako matka pragnie otworzyć nasze oczy na inną rzeczywistość, rzeczywistość Bożą, którą nosimy w sobie, ale która jest zagłuszona przez sprawy i problemy życia i świata. W życiu ziemskim potrzebujemy wielu rzeczy. Myślimy, że ważne jest by mieć w życiu wszystko. Wszystko jest ważne, bo wszystko czemuś służy. Ale kiedy człowiek umiera, kiedy znajduje się przed Bogiem wtedy ważne jest jedynie czy zbawił duszę i czy walczył, by żyć w łączności z Bogiem.

Bóg posyła Matkę swego Syna Jezusa i naszą Matkę Niebieską do nas już od 25 lat i czterech miesięcy. Maryja mówiła: „Zostanę z wami dopóki Wszechmogący mi zezwoli”; „Będę was motywować dopóki Wszechmogący pozwoli mi być z wami”; „Nadejdzie czas, kiedy nie będę już z wami.”

Obecność Matki Bożej z nami, wśród nas poprzez objawienia jest łaską i darem. To jest łaska i dar Kościoła dla Ciebie i dla mnie, ale tylko jeśli przyjmiemy Ją jako Matkę, a Jej słowa przemienimy w życie. Niech matczyne wezwania nie pozostaną bez echa w naszym życiu i rodzinach. Potraktujmy je serio już dziś, by jutro nie było za późno.

o. Ljubo Kurtović, OFM
Medziugorje, 26 października 2006 r.

Source: © Information Centre "Mir" Medjugorje ( www.medjugorje.hr )