W Medziugorju są trzy miejsca, w których gromadzą się pielgrzymi:
a) Góra Objawień– tak się dzisiaj nazywa wzniesienie Podbrdo we wsi Bijakovici, gdzie wizjonerzy widzieli Maryję na początku objawień. Miało to miejsce pod koniec czerwca 1981 roku. Od tego momentu gromadzą się tutaj pielgrzymi i odmawiają różaniec. W dzień i w nocy można tutaj spotkać grupy pielgrzymów, które wspinają się do miejsca pierwszego objawienia – zaznaczonego pagórkiem z kamieni, na którym stoi krzyż. Na szlaku różańcowym są ustawione płaskorzeźby przedstawiające Radosne i Bolesne Tajemnice Różańca – dzieło prof. Carmela Puzzolo z Florencji.
b) Kriżevac– góra nad Medziugorjem. Na pamiątkę 1900 rocznicy śmierci Jezusa mieszkańcy Medziugorja wybudowali w 1934 roku ośmiometrowy krzyż z betonu. Pojedynczy wierni i całe grupy w tym miejscu dają wyraz swojej pobożności idąc od stacji do stacji Drogi Krzyżowej. Na początku były one oznaczone drewnianymi krzyżami, w 1988 roku postawiono przy tych krzyżach płaskorzeźby z brązu – stacje Drogi Krzyżowej wykonane przez włoskiego rzeźbiarza Carmela Puzzolo. Kriżevac stał się miejscem rozważania Męki Chrystusowej i Kalwarią medziugorskiego sanktuarium.
c) Kościół parafialny i przestrzeń wokół niego – jako miejsce życia sakramentalnego i Eucharystii. Stary kościół parafialny, wybudowany pod koniec ubiegłego wieku, zniszczyło trzęsienie ziemi. Budowa nowego kościoła została zakończona w 1969 roku. Kościół, podobnie jak cała parafia, jest poświęcony św. Jakubowi starszemu, apostołowi i patronowi pielgrzymów. W 1991 roku został wybudowany ołtarz za kościołem, przeznaczony do odprawiania nabożeństw na wolnym powietrzu, a także 20 konfesjonałów. Wzniesiono też kaplicę z przeznaczeniem na Adorację Eucharystyczną i miejscem na wykłady i rozmowy. Postawiono dwa namioty, w których odbywają się różne spotkania. Wciąż jest odczuwana potrzeba budowy nowych pomieszczeń sakralnych.
Możemy mówić o codziennym (a), tygodniowym (b) i rocznym (c) gromadzeniu się pielgrzymów.
a) codziennie pielgrzymi w Medziugorju gromadzą się na Mszach św. odprawianych w ich własnym języku
* grupa chorwackojęzyczna o 730 w dni powszednie, o 730 i 1300 w soboty, o 800 i 1100 w niedziele,
* grupy niemieckojęzyczne o 900 w dni powszednie i niedziele,
* grupy angielskojęzyczne o 1000 w dni powszednie, o 1200 w niedziele,
* grupy włoskie o 1100 w dni powszednie, o 1000 w niedziele,
* grupy francuskojęzyczne o 1200 w dni powszednie, o 1300 w niedziele.
* grupy polskie o 1300 w dni powszednie i o 1100 w niedziele.
Pozostałe grupy językowe indywidualnie ustalają godziny Mszy św.
Zimą pielgrzymi gromadzą się wspólnie o godzinie 1700 (latem o 1800) na odmawianiu Radosnych i Bolesnych Tajemnic Różańca, co stanowi przygotowanie do międzynarodowej Mszy św., która w zimie zaczyna się o 1800 (latem o 1900), po czym następuje modlitwa dziękczynna i Chwalebne Tajemnice Różańca;
b) wspólne tygodniowe gromadzenie się pielgrzymów obejmuje:
* modlitwę różańcową na Górze Objawień w niedziele o 1400 (latem o 1600),
* Drogę Krzyżową na górze Kriżevac w piątki o 1400 (latem o 1600),
* adorację Najświętszego Sakramentu w środy i soboty o 2100 (2200),
* adorację Eucharystyczną w czwartki jako modlitwą dziękczynną po Mszy św. wieczornej;
c) większe roczne gromadzenie się pielgrzymów na miejsce:
* w czasie wielkich świąt Maryjnych (Zwiastowanie, Niepokalane Poczęcie Matki Boskiej Zielnej – Wniebowzięcie),
* w czasie wielkich świąt kościelnych (Boże Narodzenie, Nowy Rok, Wielkanoc, Zesłanie Ducha Świętego),
* zwiększone natężenie ruchu pielgrzymkowego obserwuje się w maju i październiku,
* najwięcej pielgrzymów gromadzi się podczas kolejnych rocznic objawień (25 czerwca) i święcie Podwyższenia Krzyża.
Wyjątkowo liczne grupy pielgrzymów odwiedzają Medziugorje w czasie:
* Nowego Roku,
* Międzynarodowego marszu Pokoju z miejscowości Humac do Medziugorja – 24 czerwca,
* Międzynarodowego Modlitewnego Spotkania Młodych od 31 lipca do 6 sierpnia.
Na pierwszy rzut oka w Medziugorju nie ma nic szczególnego – wszystko odbywa się podobnie jak w innych centrach pielgrzymkowych. Odprawiana jest Msza św., pielgrzymi przystępują do sakramentu pokuty, odmawiają Różaniec, biorą udział w Drodze Krzyżowej i modlitwie o uzdrowienie chorych. Inny jest jednak sposób uczestnictwa w tych nabożeństwach, co wpływa na samopoczucie pielgrzyma – dotyczy to nie zewnętrznego toku obrzędu, lecz duchowości, która go przenika.
a) Wieczorny udział w Eucharystii stanowi centrum programu wszystkich pielgrzymów w Medziugorju. Poprzedza go modlitwa Radosnych i Bolesnych Tajemnic Różańca. Msza św. jest odprawiana wg kalendarza liturgicznego i Mszału rzymskiego. Ewangelia jest odczytywana w językach pielgrzymów przebywających w Medziugorju. Kazanie stanowi zwykle teraźniejsze odniesienie do Ewangelii, jest głoszone w języku chorwackim, czasami najważniejsze jego treści są tłumaczone na inne języki. Część modlitwy eucharystycznej odmawia się w języku łacińskim. Komunia św. jest udzielana zgodnie z życzeniami poszczególnych pielgrzymów – doustnie lub na rękę.
Tuż po Mszy św. klęcząc odmawia się „Wierzę w Boga” i 7x „Ojcze nasz”, „Zdrowaś” i „Chwała Ojcu”, po czym następuje błogosławieństwo dewocjonaliów, modlitwa o uzdrowienie i Chwalebne Tajemnice Różańca. Oprócz wspólnego wieczornego uczestnictwa w Eucharystii poszczególne grupy językowe odprawiają własne Msze św. z pieśniami i kazaniem we własnym języku.
Z roku na rok wzrasta liczba osób, które indywidualnie lub grupowo adorują Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie. Wspólna adoracja ma miejsce w każdy czwartek na Mszy św. wieczornej oraz w środy i soboty od 2100 do 2200 (2200 - 2300) jako dodatkowa forma modlitewna. W kaplicy przeznaczonej do adoracji pielgrzymi modlą się w ciszy przed Najświętszym Sakramentem (który jest wystawiony codziennie od 1400 do 1700).
b) Z powodu sakramentu spowiedzi Medziugorje stało się znane na całym świecie. Przyjeżdżają tutaj ludzie ze wszystkich stron, by w sakramencie pokuty pojednać się z samym sobą, Bogiem i innymi ludźmi. Tutaj znajdują wystarczającą liczbę spowiedników gotowych do poświęcenia im uwagi, wysłuchania ich potrzeb i otwarcia przed nimi skarbca Bożego Miłosierdzia. Wiele osób ma rację, nazywając Medziugorje konfesjonałem świata. Sam klimat duchowy Medziugorja pomaga wielu osobom przeżyć nawrócenie i prawdziwą transformację swojego życia duchowego poprzez spotkanie sakramentalne. Pomaga w tym również zbiorowe przygotowanie się do sakramentu spowiedzi, a także szczera rozmowa ze spowiednikiem.
c) Różaniec to jedna z najulubieńszych modlitw medziugorskich pielgrzymów. Wspólny wieczorny program modlitewny obejmuje Radosne, Bolesne i Chwalebne Tajemnice Różańcowe, poprzedzone krótką modlitwą przed każdą dziesiątką – o ile to możliwe w kilku językach. Modlitwa jest kilkakrotnie przerywana śpiewem krótkich pieśni maryjnych. Różaniec, jako samodzielna forma pobożności pielgrzymów, jest odmawiany wspólnie na Górze Objawień w każdą niedzielę o 1400 (latem o 1600). Oprócz tego grupy pielgrzymów odmawiają różaniec w drodze między kolejnymi stacjami, czynią to również pielgrzymi modlący się indywidualnie. O każdej porze dnia i nocy wokół kościoła i na wzgórzach można spotkać mniejsze i większe grupy pielgrzymów, przesuwających paciorki różańca podczas głośnej lub cichej modlitwy.
d) Także Droga Krzyżowa jest formą modlitewną często wybieraną przez pielgrzymów. Ci, którzy decydują się wspiąć na strome wzgórze Kriżevac, modlą się zatrzymując się przy rzeźbionych stacjach. Ci, którzy nie mogą się podjąć górskiej wspinaczki, przeżywają tajemnice Męki Jezusa przed płaskorzeźbami znanego artysty Peppina Sach. Rozpatrując Mękę Jezusa pielgrzym łączy się z Nim, poprzez swoje bolesne doznania jak również tych, z którymi go związało życie oraz tych wszystkich, którzy są jego krzyżem i tych, dla których krzyżem jest on sam. Jako samodzielna forma wspólnej pobożności pielgrzymów Droga Krzyżowa jest odprawiana na górze Kriżevac w każdy piątek o 1400 (latem o 1600), a w czasie Wielkiego Postu także w kościele parafialnym w piątki i niedziele.
e) Modlitwa o uzdrowienie chorych jest częścią wieczornego programu modlitewnego w Medziugorju i jest wkomponowana w dziękczynienie za Eucharystię. Nazywa się ją modlitwą o uzdrowienie duszy i ciała. Człowiek, a szczególnie pielgrzym, prosi o zdrowie w pełnym znaczeniu tego słowa, zgodnie z treścią łacińskiego słowa salus, w którym jest zawarte zarówno zdrowie ciała, jak i zbawienie duszy.
Wszystko zaczęło się pod koniec czerwca 1981 roku, kiedy szóstka dzieci zaczęła twierdzić, że im się objawia Maryja, która się przedstawiała jako Królowa Pokoju i wezwała świat do pokoju i pojednania. „Pokój, pokój, pokój, pokój z Bogiem i pokój między ludźmi” – „to uczyniło z Medziugorja nie tylko miejsce znane na całym świecie, ale także źródło nadprzyrodzonych łask, cel milionów pielgrzymów wszystkich narodów i ras, mężczyzn, kobiet i dzieci, bogatych i biednych, chorych i zdrowych, grzeszników i świętych. Nieprzerwana rzeka pielgrzymów staje się z każdym dniem większa, zainteresowanie nią stale rośnie, reakcje są coraz bardziej intensywne, duchowe i masowe”. (L. Rupčić: Medziugorje w historii zbawienia, Duvno 1989, s. 5).
W dalszych objawieniach Maryja konsekwentnie wzywała do nawracania się, tj. zmiany stosunku do Boga poprzez wzmożoną modlitwę sercem, zmianę stosunku do siebie samego poprzez post, który wyzwala od wszystkich uzależnień i zmiany stosunku do innych ludzi poprzez wybaczenie, pojednanie i spełnianie dobrych uczynków.
Zostawiając na boku pytania o nadprzyrodzoność objawień Maryi i orędzi z Medziugorja, nie można pominąć faktu, że czczenie tajemnicy zbawienia w tej formie, która dziś na miejsce w Medziugorju, stopniowo formowało się właśnie na osnowie orędzi Maryi. W swoich orędziach Maryja prosi o aktywny udział w Mszy św., która musi się stać centrum życia chrześcijańskiego pojedynczego chrześcijanina i każdej wspólnoty chrześcijańskiej. Maryja pragnie, by „Waszą mszą było przeżycie Boga” (16 maja 1985), „Pragnę was zaprosić również do przeżywania Mszy św.” (3 kwietnia 1986), „Niech Msza św. będzie waszym życiem” (25 kwietnia 1988).
Maryja wzywa do adoracji Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie: „Stale uwielbiajcie Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie. Zawsze jestem z wiernymi, którzy to czynią. Wtedy można otrzymać szczególne łaski” (15 kwietnia 1984), „Dziś was wzywam, byście pokochali Przenajświętszy Sakrament, Adorujcie Go, kochane dzieci, w waszych parafiach, a zjednoczycie się w ten sposób z całym światem, podczas adoracji jesteście blisko mnie” (25 września 1995).
Tuż przed świętem Podwyższenia Krzyża w 1984 roku Maryja przekazała przez Ivana Dragićevicia: „Pragnęłabym, aby w te dni cały świat się za mnie modlił – i to jak najwięcej. Aby pościł w środy i piątki. Aby codziennie odmawiał przynajmniej różaniec: część Radosną, Bolesną i Chwalebną” (S. Barbarić: Módlcie się sercem, Medziugorje 1994, s. 41). „Codziennie wieczorem odmawiajcie różaniec” (8 października 1994). „Wzywam was żebyście do modlitwy różańcowej zaprosili wszystkich! Przez różaniec przezwyciężycie całe zło, które szatan chce przynieść Kościołowi katolickiemu. Wszyscy kapłani módlcie się na różańcu! Poświęćcie czas różańcowi” (25 czerwca 1985). „Drogie dzieci! Dziś, jak nigdy dotąd, wzywam was do modlitwy. Niech wasza modlitwa będzie modlitwą o pokój... Jeżeli pragniecie, zaakceptujecie różaniec! Już sam różaniec może uczynić cuda na świecie i waszym życiu” (25 stycznia 1991).
Matka Boża poleciła modlitwę przed krzyżem (30 września 1984). „Módlcie się szczególnie przed krzyżem, z którego płyną wielkie łaski” (12 września 1985) „Rozważajcie mękę Jezusa i w życiu zjednoczcie się z Jezusem” (25 stycznia 1986).
W Medziugorju w Duchu Świętym gromadzi się Kościół jako lud Boży ze wszystkich narodów i języków. W każdym nabożeństwie wieczornym przeżywamy katolickość jednego, świętego i apostolskiego Kościoła „gdzie ten kto jest mieszkańcem Rzymu odczuwa że Indianin jest jego częścią” (por. LG 13, Jan Złotousty, Homilia do ewangelii św. Jana, PG 59, 361). Kościół pielgrzymujący, idąc pomiędzy prześladowaniem świata i pociechą Bożą, głosi krzyż i śmierć Pańską, aż przyjdzie (LG 8).
Wysławianie tajemnicy zbawienia stoi w centrum gromadzenia się kultowego. Wszelkie wyrazy pobożności skierowane są ku uczcie eucharystycznej, która jest kontynuowana w adoracji eucharystycznej. Przez sakrament pojednania jednostka wchodzi w osobistą tajemnicę współjedności z Bogiem, a Kościół jako misterium staje się coraz bardziej wolny, by wychwalać Stwórcę w Duchu i w prawdzie.
W Medziugorju Maryja objawiła się z Dzieciątkiem na ręku, ofiarując Je ludziom jako dar. Syn Boży przyjął ciało z ciała Maryi i stał się człowiekiem w Jej łonie. „Maryja to małe, delikatne ciałko karmiła swoją krwią i ogrzewała ciepłem swego niewinnego ciała, była pierwszą, prawdziwą świątynią naszego Jezusa Eucharystycznego. To Ona jest pierwszym Ołtarzem i pierwszym Kościołem Jezusowym na świecie” (T. Sagi-Bunić, Matka Najświętszej Eucharystii, [w:] „Kana” 6/87 s. 12). Maryja jest włączona w Obrzęd Eucharystyczny w Medziugorju jako ta, która go przygotowuje i mu towarzyszy (różaniec przed Mszą św. i po niej, z Góry Objawień wskazuje na Kriżevac i na kościół, prowadzi pielgrzymów do źródła łaski).
„Eucharystia to prawdziwy biegun, wokół którego się obraca nowy świat, źródło, z którego płynie pokój. Jest niewyobrażalna bez Maryi, a Maryja bez przygotowania Uczty Eucharystycznej, poprzez którą ludzie przyjmujący komunię stają się Jej dziećmi i współdziedzicami Chrystusowymi (Rzym, 8,17). Dlatego łatwo zrozumieć, dlaczego w Medziugorju Maryja konsekwentnie wzywa ludzi do uwielbienia Eucharystii (L. Rupcić, Ibidem, s. 113).
Szanując Maryję jako Matkę Pana pielgrzymi otwierają się na łaskę odkupienia, przyjmują ją i włączają się jeszcze bardziej w dzieło zbawienia i tak wzrasta Kościół w Duchu Świętym. W liście apostolskim Tertio millennio adveniente Jan Paweł II przedstawia Sobór Watykański II jako zdarzenie opatrznościowe, ześrodkowane na tajemnicy Chrystusa i Jego Kościoła i otwarte na świat (18). Podkreśla w szczególny sposób, że dzisiejszy świat „bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje oczyszczenia i nawrócenia” (18). Według Papieża Sobór „pokazał współczesnym z nową siłą Chrystusa - Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata, Odkupiciela, Pana Historii” (19). Wielkie bogactwo treści i nowy – nieznany wcześniej – ton w soborowym przedstawieniu tych treści, zapowiadają nowe czasy. Ojcowie Soborowi mówili językiem Ewangelii, językiem z Góry Synaj i Błogosławieństw (20).
Wielu biskupów i teologów dostrzega w zdarzeniach medziugorskich realizację soborowych zdarzeń opatrznościowych i zwiastun nowych czasów.
Jeden z najbardziej znanych teologów naszych czasów, prof. Paul M. Zulehner z Wiednia latem 1988 roku badał fenomen Medziugorja i swoje wnioski zawarł w wykładzie Medjugorje eine mystagogische Lektio (Hrsg Medjugorje Zentrum, Medjugorje eine mystaglogische Herausforderung?, s. 72-100). Swój wywód zaczyna od stwierdzenia, że objawienia maryjne w naszych czasach są ważne i niezaprzeczalne. O orędziach z Medziugorja mówi, że są „bardzo dobrą katechezą” i „znakomitym odniesieniem do orędzia biblijnego” (82). I właśnie to jest dla niego jednym z najważniejszych kryteriów teologicznych. Medziugorje nie odwodzi od Pisma św., lecz ukierunkowuje na nie, a Maryja nie jest ostatnią stacją, lecz kierunkowskazem.
Prawda pastoralna w Medziugorju, sposób głoszenia kazań i odprawiania Mszy św., prowadzą do samej istoty wiary ludzi, którzy tutaj przyjeżdżają. Poczynania duchownych są ukierunkowane na to, by ludzie żyli Słowem Bożym, Pismem Świętym i brali udział w Eucharystii. Ważny jest też związek tej praktyki duszpasterskiej z Soborem. Pielgrzymi niosą z Medziugorja do swoich kościołów głęboką biblijną i eucharystyczną pobożność.
„Szczególnie podziwiam to, że duchowni Medziugorja nie usiłują wyciągać ludzi z normalnego kościoła, lecz próbują ich wkomponować w życie codzienne kościołów parafialnych i widzę w tym wielki pozytywny aspekt” (82-83). Profesor Zulehner podziwia to, że w Medziugorju gromadzi się kościół maluczkich. „Tam każdy może przyjechać, nie ma żadnych przeszkód, które trzeba pokonać. To jest miejsce otwarte na wszystkich, i nawet ci, którzy nie są światłymi badaczami religii czują się tu jak w domu. Osobiście bardzo się cieszę, kiedy widzę jak maluczcy przyjeżdżają do Medziugorja, odzyskują tu na nowo nadzieję życiową i z podniesioną głową wracają do domu. To są dla mnie owoce duchowe, które – dzięki Bogu – są wszędzie bez względu na objawienia, ponieważ tam, gdzie działa Duch jest obecny Kościół, ponieważ podnoszenie człowieka jest celem Boga” (87).
W zdarzeniach medziugorskich Zulehner odkrywa „mistagogie” – doprowadzenia człowieka przez tajemnice, gdzie Bóg wewnętrznie otwiera serce – jak w przypadku Lidii w Dziejach Apostolskich (par. 16, 14). Według Zulehnera prawdziwym celem duszpasterskim jest pomoc człowiekowi w odkryciu „tajemnicy działania Bożego w jego życiu i oddaniu się jej poprzez miłość”. „Boję się, że we współczesnym Kościele zagubiliśmy mistyczne aspekty wiary. Dlatego zagraża nam sprowadzenie Ewangelii do moralności. A kiedy zabraknie mistyki – nie zostaje już nic innego. Szkoda byłoby, gdyby w Medziugorju zostały jedynie moralne orędzia. To nie jest ich cel. Sensu orędzia trzeba się doszukiwać w odradzaniu mistyki, w doświadczalnej współjedności człowieka z Bogiem. To jest zdarzenie, które poprzedza wszelkie działanie i każdy cel. Bez tych mistycznych podwalin nikt z nas nie może działać moralnie". Teologowie i nauczyciele kościoła są skłonni tłumaczyć tajemnicę lecz Zulehner przyznaje: „Jeśli zaś chodzi o mnie – teologia mnie nauczyła, że tajemnice wiary nie istnieją po to, byśmy je objaśniali, ale byśmy w nich zamieszkali jak we własnym domu. Kościół zostanie uratowany, jeśli są ponownie przywróceni do przebywania w tajemnicy. Osobiście, zdecydowanie i odważnie”.
Medziugorje jest wg Zulehnera: mistagogią, wprowadzeniem zwykłych ludzi w zwykłą tajemnicę Ewangelii. Alfons Sarrach mówi: „Kościół w Medziugorju stał się świadomy tego, że nie jest organizacją, nie jest dziełem rąk ludzkich ani instrumentem ludzkiej siły, nie jest opium ani innym narkotykiem, czy też niczym zbudowanym, ale jest właśnie – „misterium”. Dopiero kiedy ta świadomość spowszednieje, ludzie ponownie znajdą do niego drogę, będą się w nim czuć pewnie i będą brać udział w adoracji – wolni i nieskrępowani”. (Orędzie Medziugorja o Bogu, kiedy służy, Medziugorje 1995, s. 143).
Czczenie tajemnicy zbawienia jest najbardziej znaczącym przeżyciem pielgrzymów w Medziugorju. To główna treść ich pobytu w sanktuarium. Spotkanie z tajemnicą wiary z mniejszą lub większą świadomością wnoszą w swoje życie, przyjmują wskazówki z kazań, orędzi Maryi i pobożności, którą się zachwycili.
Kazania medziugorskie głosi się zwykłym, zrozumiałym językiem. Ewangelia jest czytana zgodnie z kalendarzem liturgicznym i dąży się, aby pokazać drogę jej realizacji w życiu współczesnego człowieka. Akcentuje się szczególnie znaczenie nawrócenia jako drogi do pokoju, modlitwy, postu, wybaczenia i spełniania dobrych uczynków. Te i inne orędzia Maryi są oparte na słowach zapisanych w Ewangelii św. Jana – „Czyńcie wszystko, co On wam każe” (2,5).
Orędzia są matczynym wezwaniem i prośbą, respektującą wolność człowieka do własnego nawrócenia, po którym mogą nastąpić inne uczynki. Kazania, podobnie jak orędzia – i treścią i formą podkreślają zwyczajność wszystkich form przeżyć religijnych całego świata w Medziugorju.
Medziugorje, przyjmowane przez wielu ludzi z całego świata jako fenomen religijny, przerodziło się w szeroki ruch religijny między innymi z powodu czytelności orędzi.
Pielgrzymi medziugorscy nie są pasywni po powrocie do swoich wspólnot. Dążą przede wszystkim do tego, by żyć orędziami i Ewangelią i aktywnie uczestniczyć w życiu kościoła parafialnego – tak powstają wspólnoty modlitewne, które żyją duchem orędzi. Maryja wzywa wszystkich do tego, by niczym Abraham pójść w nieznane, w niezbadane rejony wiary, pozwalając się prowadzić przez Boże wezwanie do wolności.
Trudno jest ocenić fakt objawień Maryi we współczesnym świecie. Jedno jest jednak pewne: to, o czym duszpasterze często nie mają śmiałości wspominać, czyni Duch Święty poprzez objawienia Maryi i Jej orędzia skierowane do świata. Świat zwykłych ludzi rozumie i przyjmuje mowę Maryi. Wiara i doświadczenia biblijne są znów obecne i żywe. Poprzez Maryję Bóg realizuje odnowę Kościoła i świata.
W Medziugorju gromadzi się codziennie Kościół pielgrzymujący - jeden, święty, katolicki i apostolski. Kościół wszystkich narodów i grup językowych, by czcić tajemnicę zbawienia w Duchu Świętym. Czczenie tajemnicy zbawienia jest w centrum tego zgromadzenia. Maryja, Matka Pana, zaprasza na tę uroczystość i jest na niej obecna tako troskliwa matka i doświadczona wychowawczyni. Ona taktownie wzywa i dziękuje („Drogie dzieci, dzieciątka... dziękuję, że odpowiedzieliście na moje wezwanie"), ale równocześnie stawia wymagania: „Módlcie się, poście, pokój stwarzajcie i rozprzestrzeniajcie, w Mszy św. uczestniczcie, żyjcie Ewangelią. Nie jesteście sami. Wszystko możecie osiągnąć z Tym, który zaprasza waz z ciemności w swoje piękne światło. Ona, Matka Światła, oferuje nam swojego syna, Słońce Sprawiedliwości. Słońce, które rozjaśnia każdego człowieka i umożliwia mu stanie się światłością świata.